Τώρα που νιώθω πως τα `παμε όλα
κορίτσια χαμένα με πόδια γυμνά
αγόρια κρυμμένα στα βάθη της πόλης
περνάν ως το δρόμο με μάτια κλειστά
Υπόγειοι φίλοι με σπρέι στα χέρια
ζωγράφοι της νύχτας που εμένα ξεχνά
χαμένη Ατλαντίδα θαρρείς ο έρωτας μας
έτσι θα ζήσω, στο είπα παλιά
Ανάστατα ο χρόνος κυλάει μακριά μου
τη είδηση ψάχνει και αγωνιά
φωνές μπερδεμένες ποιος κλαίει, ποιος γελάει
καπρίτσια ο καιρός μου κάνει ξανά
Υπόγειοι φίλοι με σπρέι στα χέρια
ζωγράφοι της νύχτας που μένα ξεχνά
χαμένη Ατλαντίδα θαρρείς ο έρωτας μας
έτσι θα ζήσω, στο είπα παλιά
Υπόγειοι φίλοι με σπρέι στα χέρια
ζωγράφοι της νύχτας που μένα ξεχνά
χαμένη Ατλαντίδα θαρρείς ο έρωτας μας
έτσι θα ζήσω, στο είπα παλιά
|
Tóra pu niótho pos ta `pame óla
korítsia chaména me pódia gimná
agória krimména sta váthi tis pólis
pernán os to drómo me mátia klistá
Ipógii fíli me spréi sta chéria
zográfi tis níchtas pu eména ksechná
chaméni Atlantída tharris o érotas mas
étsi tha zíso, sto ipa paliá
Anástata o chrónos kilái makriá mu
ti idisi psáchni ke agoniá
fonés berdeménes pios klei, pios gelái
kaprítsia o kerós mu káni ksaná
Ipógii fíli me spréi sta chéria
zográfi tis níchtas pu ména ksechná
chaméni Atlantída tharris o érotas mas
étsi tha zíso, sto ipa paliá
Ipógii fíli me spréi sta chéria
zográfi tis níchtas pu ména ksechná
chaméni Atlantída tharris o érotas mas
étsi tha zíso, sto ipa paliá
|