|
Δεν θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Να βλέπω ότι μ’ αγαπάς,
σα θησαυρό μ’ αγγίζεις και χαμογελάς.
Μπορώ; Να σε ξαναφιλήσω
Να σ’ απαλλάξω απ’ το θυμό,
να μου μιλάς με πόθο χείμαρρο. Μπορώ;
Να συνεχίσω το όνειρο
κι αφού δεν είσαι δίπλα μου στ’ αλήθεια εδώ,
εγώ, δεν θέλω να ξυπνήσω
Κι όλοι μου λένε, υπομονή·
μια λέξη μόνο, πονάει πολύ.
Κι όλοι μου λένε, περνάει κι αυτό,
μα με κερδίζεις κάθε λεπτό.
Το μέλλον το ’χα δει «Εσύ κι Εγώ»
και μόνο αυτό.
Μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή.
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.
Μου το ’παν, το καλό πάντα αργεί
κι υπομονή,
μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή·
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.
Νόμιζα πάμε μακριά,
ταξίδι ως το φεγγάρι σίγουρα, τρελά·
μα ούτε πυξίδες, ούτε φως
και πήγαμε στ’ αδιέξοδο ολοταχώς, δειλά.
Μια φυλακή, το σώμα.
Δεν θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Τα πάντα έχουν διαψευστεί,
είμαι ένα με το χώμα, μα η ελπίδα ζει. Ρωτώ,
πως αναπνέει ακόμα;
|
Den thélo ánthropo na do,
thélo na sinechíso to óniro. Boró;
Na vlépo óti m’ agapás,
sa thisavró m’ angizis ke chamogelás.
Boró; Na se ksanafilíso
Na s’ apallákso ap’ to thimó,
na mu milás me pótho chimarro. Boró;
Na sinechíso to óniro
ki afu den ise dípla mu st’ alíthia edó,
egó, den thélo na ksipníso
Ki óli mu léne, ipomoní·
mia léksi móno, ponái polí.
Ki óli mu léne, pernái ki aftó,
ma me kerdízis káthe leptó.
To méllon to ’cha di «Esí ki Egó»
ke móno aftó.
Ma ksípnisa.
Sta ónira ebódio i zoí.
ke móno aftí.
Ke ksípnisa.
Mu to ’pan, to kaló pánta argi
ki ipomoní,
ma ksípnisa.
Sta ónira ebódio i zoí·
ke móno aftí.
Ke ksípnisa.
Nómiza páme makriá,
taksídi os to fengári sígura, trelá·
ma ute piksídes, ute fos
ke pígame st’ adiéksodo olotachós, dilá.
Mia filakí, to sóma.
Den thélo ánthropo na do,
thélo na sinechíso to óniro. Boró;
Ta pánta échun diapsefsti,
ime éna me to chóma, ma i elpída zi. Rotó,
pos anapnéi akóma;
|
