|
Εγώ κι εσύ σε μια στιγμή
μέσα στα μάτια σου είδα
θες να πετάξουμε μαζί
μέσα στην καταιγίδα
Ντύνομαι κόλες και χαρτί
και βλέπω τ’ όνειρό σου
εσύ θα είσαι το σχοινί
κι εγώ ο χαρταετός σου
Με τον αέρα συντροφιά
κρατά με να πετάξω
μην φοβηθείς την συννεφιά
όσο ψηλά κι αν φτάσω
Κι όταν βρεθώ στον ουρανό
στο φως ερωτευμένη
βουτιά θα κάνω στο κενό
θα πέσω μεθυσμένη
Εγώ κι εσύ μες την βροχή
κι η απόφαση δική μου
βαριά ουρά λεπτό σχοινί
ζυγίζουν το κορμί μου
Με τον αέρα συντροφιά
κρατά με να πετάξω
μην φοβηθείς την συννεφιά
όσο ψηλά κι αν φτάσω
|
Egó ki esí se mia stigmí
mésa sta mátia su ida
thes na petáksume mazí
mésa stin kategida
Ntínome kóles ke chartí
ke vlépo t’ óniró su
esí tha ise to schiní
ki egó o chartaetós su
Me ton aéra sintrofiá
kratá me na petákso
min fovithis tin sinnefiá
óso psilá ki an ftáso
Ki ótan vrethó ston uranó
sto fos erotevméni
vutiá tha káno sto kenó
tha péso methisméni
Egó ki esí mes tin vrochí
ki i apófasi dikí mu
variá urá leptó schiní
zigizun to kormí mu
Me ton aéra sintrofiá
kratá me na petákso
min fovithis tin sinnefiá
óso psilá ki an ftáso
|
