|
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο,
κάθε βραδιά ψάχνω να βρω πώς θα ξεφύγω.
Όμως ξυπνώ κάθε πρωί
μες στον καπνό, μες στη βοή·
και στο κενό που είν’ η ζωή τ’ όνειρο πνίγω.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.
Έχω σκεφτεί χίλιες φορές “Ν’ άλλαζα δρόμο,
δε θέλω πια τη μοναξιά να ’χω για νόμο”.
Μα είναι ντροπή, πώς να σ’ το πω,
μες στη σιωπή να σ’ ακουμπώ·
είναι ντροπή να σ’ αγαπώ σ’ αυτό τον κόσμο.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.
|
Kathimerná niótho na zo ólo pio lígo,
káthe vradiá psáchno na vro pós tha ksefígo.
Όmos ksipnó káthe pri
mes ston kapnó, mes sti voí·
ke sto kenó pu in’ i zoí t’ óniro pnígo.
Kathimerná niótho na zo ólo pio lígo.
Έcho skefti chílies forés “N’ állaza drómo,
de thélo pia ti monaksiá na ’cho gia nómo”.
Ma ine ntropí, pós na s’ to po,
mes sti siopí na s’ akubó·
ine ntropí na s’ agapó s’ aftó ton kósmo.
Kathimerná niótho na zo ólo pio lígo.
|
