|
Κρύβω στο μανίκι μου τη μοίρα
με την ταραχή του χαρτοπαίχτη.
Πάλι ένα σκάρτο φύλο πήρα,
άλλο άσσο η μέρα αυτή δεν έχει.
Όλα εδώ (όλα εδώ) γυρνάνε
Όταν τα αστέρια σβήνουνε
πες μου πού πάνε;
Έχω ένα φως που το ποτίζω
μ’ ό,τι περισσεύει απ’ το σκοτάδι.
Τη μικρή τη φλόγα του αγγίζω
κι έχω πληρωμή μου ένα σημάδι.
Όλα εδώ (όλα εδώ) γυρνάνε
Όταν τα αστέρια σβήνουνε
πες μου πού πάνε;
Πώς μπορεί η σιωπή να είναι φάλτσα;
Πώς μπορεί η βροχή να με στεγνώνει;
Να ‘ναι λες η τρύπια μας η ράτσα
ή το φως αυτό που τελειώνει;
Όλα εδώ (όλα εδώ) γυρνάνε
Όταν τα αστέρια σβήνουνε
πες μου πού πάνε;
|
Krívo sto maníki mu ti mira
me tin tarachí tu chartopechti.
Páli éna skárto fílo píra,
állo ásso i méra aftí den échi.
Όla edó (óla edó) girnáne
Όtan ta astéria svínune
pes mu pu páne;
Έcho éna fos pu to potízo
m’ ó,ti perissevi ap’ to skotádi.
Ti mikrí ti flóga tu angizo
ki écho pliromí mu éna simádi.
Όla edó (óla edó) girnáne
Όtan ta astéria svínune
pes mu pu páne;
Pós bori i siopí na ine fáltsa;
Pós bori i vrochí na me stegnóni;
Na ‘ne les i trípia mas i rátsa
í to fos aftó pu telióni;
Όla edó (óla edó) girnáne
Όtan ta astéria svínune
pes mu pu páne;
|
