Φωτίζουν τη ζωή μου τα χρόνια σου μαζί μου,
τα είκοσι σου χρόνια που αγαπώ.
Ποτάμι ασημένιο το σώμα σου δεμένο
με το δικό μου σώμα τ’ ορφανό.
Τη νύχτα στα σεντόνια μοσχοβολούν τα χρόνια,
τα είκοσί σου χρόνια που αγαπώ.
Κι εγώ μη σε ξυπνήσω προσέχω μη σ’ αγγίξω
κι απ’ την πολλή λαχτάρα μου πετώ.
Αν κράταγαν αιώνια τα λόγια και τα χρόνια,
θα σ’ είχα βρει κι εγώ πριν γεννηθώ,
και θα ’ταν ένα ένα στον ουρανό γραμμένα
τα είκοσί σου χρόνια που αγαπώ.
Τη νύχτα στα σεντόνια μοσχοβολούν τα χρόνια,
τα είκοσί σου χρόνια που αγαπώ.
Κι εγώ μη σε ξυπνήσω προσέχω μη σ’ αγγίξω
κι απ’ την πολλή λαχτάρα μου πετώ.
|
Fotízun ti zoí mu ta chrónia su mazí mu,
ta ikosi su chrónia pu agapó.
Potámi asiménio to sóma su deméno
me to dikó mu sóma t’ orfanó.
Ti níchta sta sentónia moschovolun ta chrónia,
ta ikosí su chrónia pu agapó.
Ki egó mi se ksipníso prosécho mi s’ angikso
ki ap’ tin pollí lachtára mu petó.
An krátagan eónia ta lógia ke ta chrónia,
tha s’ icha vri ki egó prin gennithó,
ke tha ’tan éna éna ston uranó gramména
ta ikosí su chrónia pu agapó.
Ti níchta sta sentónia moschovolun ta chrónia,
ta ikosí su chrónia pu agapó.
Ki egó mi se ksipníso prosécho mi s’ angikso
ki ap’ tin pollí lachtára mu petó.
|