Αγάπη μυστική με ρίζωσες στη γη
απ’ τον απάνω κόσμο χώρισα μ’ ένα σου φιλί
αέρηδες φυσούν, τα όνειρα σκορπούν
μόν’ τη δική μου καρδιά ασάλευτη,
μάγια την κρατούν
Πιάνω γραφή, τελειώνει το χαρτί
στέλνω πουλί, του κόβεται η φωνή
μες στα βαθιά καθώς αφήνομαι
ανθός της λίμνης γίνομαι
παρηγοριά δε βρίσκω πουθενά
είσαι σκοπιά, αφύλαχτη πλαγιά
κι εγώ ανθός που πάει στον έρωτα
με χάδια αφανέρωτα
Σαν πέτρα η ψυχή, μ’ αρνήθηκες εσύ
για τον καημό τον κρυφό σου μίσεψα, πάω σ’ άλλη γη
βουνά θα προσπερνούν, φεγγάρια θα κυλούν
μα της αγάπης τα μάγια σύννεφα,
θα ‘ρθουν να με βρουν
|
Agápi mistikí me rízoses sti gi
ap’ ton apáno kósmo chórisa m’ éna su filí
aérides fisun, ta ónira skorpun
món’ ti dikí mu kardiá asálefti,
mágia tin kratun
Piáno grafí, telióni to chartí
stélno pulí, tu kóvete i foní
mes sta vathiá kathós afínome
anthós tis límnis ginome
parigoriá de vrísko puthená
ise skopiá, afílachti plagiá
ki egó anthós pu pái ston érota
me chádia afanérota
San pétra i psichí, m’ arníthikes esí
gia ton kaimó ton krifó su mísepsa, páo s’ álli gi
vuná tha prospernun, fengária tha kilun
ma tis agápis ta mágia sínnefa,
tha ‘rthun na me vrun
|