Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες, τι οι ομορφιές του κόσμου,
αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά κι έξαφνα ο εμπρός μου,
αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά κι έξαφνα ο εμπρός μου.
Τι και αν λιώσαν μάνα μου, απ’ τα βουνά τα χιόνια,
τι και αν θα `ρθει η άνοιξις, ψεύτη ντουνιά, αχ και κελαηδούν αηδόνια,
τι και αν θα `ρθει η άνοιξις, ψεύτη ντουνιά, αχ και κελαηδούν αηδόνια.
Όλα στο κόσμο μάταια, τα πάντα ματαιότης
κι ένα λουλούδι ψεύτικο, ψεύτη ντουνιά, είναι η ανθρωπότης,
κι ένα λουλούδι ψεύτικο, ψεύτη ντουνιά, είναι η ανθρωπότης.
|
Ti m’ ofelun i ánikses, ti i omorfiés tu kósmu,
afu o kósmos chánete, psefti ntuniá ki éksafna o ebrós mu,
afu o kósmos chánete, psefti ntuniá ki éksafna o ebrós mu.
Ti ke an liósan mána mu, ap’ ta vuná ta chiónia,
ti ke an tha `rthi i ániksis, psefti ntuniá, ach ke kelaidun aidónia,
ti ke an tha `rthi i ániksis, psefti ntuniá, ach ke kelaidun aidónia.
Όla sto kósmo mátea, ta pánta mateótis
ki éna luludi pseftiko, psefti ntuniá, ine i anthropótis,
ki éna luludi pseftiko, psefti ntuniá, ine i anthropótis.
|