|
Να `μαι καλά στα χαμηλά
και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψηλά
να χάνομαι στο χρόνο.
Να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λίγο.
Αχ, ζωή κάτι μου κρύβεις
κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω
όσο το αποθώ.
Να λέω το πικρό γλυκό
να `χω δυο πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό
να μην πηδάω στο τρένο.
Να βάζω παρακεί το εγώ
μην αγαπήσω σαν κουρσάρος
κι απ’ του ονείρου να λυγώ
το πουπουλένιο βάρος.
Αχ, ζωή…αποθώ.
|
Na `me kalá sta chamilá
ke do sti gi na ksimeróno
na zo me tuta ta psilá
na chánome sto chróno.
Na sévome ti logikí
ta sinesthímata na pnígo
krifá na ginome pedí
na ksanapezo lígo.
Ach, zoí káti mu krívis
káti magikó pu to pothó
pos pernás ke niótho na t’ angizo
óso to apothó.
Na léo to pikró glikó
na `cho dio pódia gia na vgeno
kafé na píno sto stathmó
na min pidáo sto tréno.
Na vázo paraki to egó
min agapíso san kursáros
ki ap’ tu oniru na ligó
to pupulénio város.
Ach, zoí…apothó.
|
