|
Στάλα, στάλα, στάλα, στάλα,
πάνω στου ουρανού τη σκάλα
κοίτα κάποιος ανεβαίνει
πού πηγαίνει, που πηγαίνει
ούτε εκείνος δεν το ξέρει
μόνο της αυγής τ’ αστέρι
θα ‘ναι τώρα σύντροφός του
με τ’ αγγελικό το φως του
Στάλα, στάλα, στάλα, στάλα
απ’ τα μάτια τα μεγάλα
στης καρδιάς μου τον καθρέφτη
το ζεστό το δάκρυ πέφτει
γίνεται βροχή και χιόνι
μα η ελπίδα δεν τελειώνει
κι ό,τι εκείνος έχει αφήσει
κάποιος άλλος θα τ’αρχίσει
Στάλα, στάλα, στάλα, στάλα
Παναγιά μου παρακάλα
κοίτα κάτω και λυπήσου
να σωθούν οι άνθρωποί σου
κι όποιου η γης μας δεν του φτάνει
φόρα του χλωρό στεφάνι
μείνε πλάι του ωσότου
να βρει τον παράδεισό του
|
Tropfen, Tropfen, Tropfen, Tropfen,
auf der Himmelstreppe,
schau, steigt jemand hoch.
Wohin er geht, wohin er geht,
das weiß er auch selber nicht
nur der Morgenstern
wird jetzt sein Gefährte sein
mit seinem Engelslicht.
Tropfen, Tropfen, Tropfen, Tropfen,
von den großen Augen
fällt auf den Spiegel meines Herzens
die heiße Träne,
wird zu Regen und Schnee,
doch die Hoffnung endet nicht,
und was jener liegengelassen hat,
das wird ein anderer anfangen.
Tropfen, Tropfen, Tropfen, Tropfen,
bitte meine Gottesmutter:
Sieh herab und zeig Erbarmen.
damit deine Menschen gerettet werden,
und wo auf unserer Erde es nicht reicht
setz ihm einen grünen Kranz auf,
bleib solang an seiner Seite,
bis er sein Paradies findet.
|
