|
Μες στο πλήθος ξαφνικά χθες αργά το βράδυ
με την άκρη του ματιού σε είδα να περνάς.
Η μορφή σου μια κραυγή μέσα στο σκοτάδι
κι ένας κόμπος στον λαιμό που με ξεπερνάς.
Έφυγες κι εγώ ζω μ’ αυτά που αγαπήσαμε.
Τόσα “σ’ αγαπώ” κι ούτε ένα δεν κρατήσαμε.
Έπιασε βροχή άγρια χαράματα
είπα «δεν μπορεί»
κι έβαλα τα κλάματα.
Δεν περίμενα ποτέ να σε δω μπροστά μου.
Σ’ ένα σύμπαν άσχετο βρέθηκα να ζω.
Πήγα κάτι να σου πω κι ήσουν η σκιά.
«Πάντα», μου ψιθύριζες, «θα σ’ ακολουθώ».
Έφυγες κι εγώ ζω μ’ αυτά που αγαπήσαμε.
Τόσα “σ’ αγαπώ” κι ούτε ένα δεν κρατήσαμε.
Έπιασε βροχή άγρια χαράματα
είπα «δεν μπορεί»
κι έβαλα τα κλάματα.
|
Mes sto plíthos ksafniká chthes argá to vrádi
me tin ákri tu matiu se ida na pernás.
I morfí su mia kravgí mésa sto skotádi
ki énas kóbos ston lemó pu me ksepernás.
Έfiges ki egó zo m’ aftá pu agapísame.
Tósa “s’ agapó” ki ute éna den kratísame.
Έpiase vrochí ágria charámata
ipa «den bori»
ki évala ta klámata.
Den perímena poté na se do brostá mu.
S’ éna síban áscheto vréthika na zo.
Píga káti na su po ki ísun i skiá.
«Pánta», mu psithírizes, «tha s’ akoluthó».
Έfiges ki egó zo m’ aftá pu agapísame.
Tósa “s’ agapó” ki ute éna den kratísame.
Έpiase vrochí ágria charámata
ipa «den bori»
ki évala ta klámata.
|
