|
Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς απ’ το χέρι σφιχτά,
να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια,
να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά.
Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς
κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει
μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς.
Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος
φίλα με σαν να `ναι η πρώτη φορά
και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου
ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά.
Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς έξω από το νερό,
στο παγερό τ’ αγριεμένο κύμα
της ξενιτιάς, φως μου, να μη βραχώ.
|
Káthe forá pu telióni o kósmos
na me kratás ap’ to chéri sfichtá,
na perpatás plái mu sta sintrímmia,
na me kitás me ta mátia klistá.
Káthe forá pu telióni o kósmos
ótan tha kleo thélo na mu gelás
ki ósa tragudia écho agapísi
mésa st’ aftí na mu tragudás.
Ki ótan ksaná tha teliósi o kósmos
fíla me san na `ne i próti forá
ke mésa sti zestí agkaliá su
ísos archísi o kósmos ksaná.
Káthe forá pu telióni o kósmos
na me kratás ékso apó to neró,
sto pageró t’ agrieméno kíma
tis ksenitiás, fos mu, na mi vrachó.
|
