|
Αφόρητες στιγμές και άδικες μαζί μου
οι ώρες πέρασαν κι αυτές που μ’ έλεγες ζωή μου
σ’ ένα λεπτό σκοινί επάνω περπατάω
μπορεί να σκοτωθώ και όμως σου γελάω
Αν δεν υπήρχες θα ’μουνα
μία σταγόνα στη βροχή
Αν δεν υπήρχες θα ’μουνα
μια μέρα δίχως το πρωί
Αν δεν υπήρχες θα ’νιωθα
τόσο ασήμαντη εγώ
Αν δεν υπήρχες θα ’μουνα
φεγγάρι δίχως ουρανό
Αφόρητες στιγμές αφόρητη η σιωπή σου
μα πες μου τι να πεις μπροστά στην ενοχή σου
τα κόκκινα φιλιά γεμίσανε με σκόνη
μ’ αυτό που ζούμε εμείς δε θέλω να τελειώνει
Αν δεν υπήρχες θα ’μουνα
μία σταγόνα στη βροχή
Αν δεν υπήρχες θα ’μουνα
μια μέρα δίχως το πρωί
Αν δεν υπήρχες θα ’νιωθα
τόσο ασήμαντη εγώ
Αν δεν υπήρχες θα ’μουνα
φεγγάρι δίχως ουρανό
|
Afórites stigmés ke ádikes mazí mu
i óres pérasan ki aftés pu m’ éleges zoí mu
s’ éna leptó skiní epáno perpatáo
bori na skotothó ke ómos su geláo
An den ipírches tha ’muna
mía stagóna sti vrochí
An den ipírches tha ’muna
mia méra díchos to pri
An den ipírches tha ’niotha
tóso asímanti egó
An den ipírches tha ’muna
fengári díchos uranó
Afórites stigmés afóriti i siopí su
ma pes mu ti na pis brostá stin enochí su
ta kókkina filiá gemísane me skóni
m’ aftó pu zume emis de thélo na telióni
An den ipírches tha ’muna
mía stagóna sti vrochí
An den ipírches tha ’muna
mia méra díchos to pri
An den ipírches tha ’niotha
tóso asímanti egó
An den ipírches tha ’muna
fengári díchos uranó
|
