Από καλό κι από κακό
σκοτάδι τρύπιο είναι το φως
φωνή μου, πού νυχτώνεις.
Η φωνή μου ακουμπάει στην ελιά
και τυλιγμένη στην προβιά
ξεχειμωνιάζει.
Πότε ο αέρας πάλι
αχ, αεράκι μου
πότε ο αέρας πάλι
το αδερφάκι μου
πότε θα με φυσήξει
θα με γλυκοξυπνήσει
πότε ασώματες μορφές
και στοχασμοί πολεμιστές
θα μ’ ανταμώσουν.
Από καλό κι από κακό
στοιχειώνει μέσα μου το φως
σ’ ένα βαθύ πηγάδι
και γυρίζει με στιχάκια στην ποδιά
με μια ολόχρυση προβιά
κι ένα κοντάρι.
|
Apó kaló ki apó kakó
skotádi trípio ine to fos
foní mu, pu nichtónis.
I foní mu akubái stin eliá
ke tiligméni stin proviá
ksechimoniázi.
Póte o aéras páli
ach, aeráki mu
póte o aéras páli
to aderfáki mu
póte tha me fisíksi
tha me glikoksipnísi
póte asómates morfés
ke stochasmi polemistés
tha m’ antamósun.
Apó kaló ki apó kakó
stichióni mésa mu to fos
s’ éna vathí pigádi
ke girízi me stichákia stin podiá
me mia olóchrisi proviá
ki éna kontári.
|