|
Αστέρια στο στερέωμα
τα ποιήματα κι οι στίχοι,
γύρω απ’ το φως χορεύουνε,
της νύχτας πεταλούδες.
Έλαμπαν χθες εκεί ψηλά
κι αλλού θ’ ανάψουν αύριο,
φωτίζουν, μες στις φούχτες μου
πετούν πυγολαμπίδες.
Γαλάζια τριαντάφυλλα
των άστρων παγωμένα,
μέσα στο απόλυτο μηδέν
σύναξαν μια ανθοδέσμη.
Βροχή τα ροδοπέταλα
μαρμάρι και στα φύλλα
αυτός ο αέρας που φυσάει
αιώνια ταξιδεύει.
Να δω να απλώνει ο ορίζοντας
τη γη απ’ τη σελήνη,
να γίνω αστερόσκονη
στο σύμπαν να σκορπίσω.
Άδειο διαστημόπλοιο
άδειο μη επανδρωμένο,
να σ’ αγαπήσω πιο πολύ
πολύ να σ’ αγαπήσω.
|
Astéria sto steréoma
ta piímata ki i stíchi,
giro ap’ to fos chorevune,
tis níchtas petaludes.
Έlaban chthes eki psilá
ki allu th’ anápsun avrio,
fotízun, mes stis fuchtes mu
petun pigolabídes.
Galázia triantáfilla
ton ástron pagoména,
mésa sto apólito midén
sínaksan mia anthodésmi.
Orochí ta rodopétala
marmári ke sta fílla
aftós o aéras pu fisái
eónia taksidevi.
Na do na aplóni o orízontas
ti gi ap’ ti selíni,
na gino asteróskoni
sto síban na skorpíso.
Άdio diastimóplio
ádio mi epandroméno,
na s’ agapíso pio polí
polí na s’ agapíso.
|
