|
Κι αν δώσαμε μωρό μου αιώνιους όρκους
Κι αν χρόνια επενδύσαμε στην σχέση
Μας φτάνουνε να ζήσουμε απ’ τους τόκους
Κανείς μας πια δε θα ξαναδουλέψει.
Κι αν σου ‘πα πως θα πέθαινα για σένα
Κι αν κάποτε για μένα ήσουν κάτι
Κι αν είχαμε τα πάντα μοιρασμένα
άσ’ το αγάπη μου να πάει, νερό κι αλάτι.
Κι αν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες
Και είπαμε “Θα σ’ αγαπώ για πάντα”
Πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες
Πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα.
Και αν αγαπηθήκαμε με πάθος
Και στο κορμί μου άναβες φωτιές
Κι αν ήσουν η ζωή μου κατά βάθος
Μη μένεις μόνο στις κακές μας τις στιγμές.
|
Ki an dósame moró mu eónius órkus
Ki an chrónia ependísame stin schési
Mas ftánune na zísume ap’ tus tókus
Kanis mas pia de tha ksanadulépsi.
Ki an su ‘pa pos tha péthena gia séna
Ki an kápote gia ména ísun káti
Ki an ichame ta pánta mirasména
ás’ to agápi mu na pái, neró ki aláti.
Ki an antalláksame variés kuvéntes
Ke ipame “Tha s’ agapó gia pánta”
Pes óti ftiáchname trelés paténtes
Pes óti ftei pu pernáo ta saránta.
Ke an agapithíkame me páthos
Ke sto kormí mu ánaves fotiés
Ki an ísun i zoí mu katá váthos
Mi ménis móno stis kakés mas tis stigmés.
|
