|
Είναι παράξενα τα φώτα
αυτή τη νύχτα που ’χεις φύγει.
ακούω θόρυβο στην πόρτα,
στην πόλη έχουν μείνει λίγοι.
Και ποιον να βρω για να μιλήσω;
Κανείς δε με καταλαβαίνει.
Τον εαυτό μου πώς να πείσω
πως έτσι πάντοτε θα συμβαίνει;
Δε με ψάχνει πια κανείς
και σε βράδια κρίσιμα
ούτ’ εσύ τηλεφωνείς
για ν’ αφήσεις μήνυμα.
Ένα αόρατο παιχνίδι
με θέλει πάντοτε χαμένη.
Στης μοναξιάς μου το ταξίδι
όλοι μου φέρονται σαν ξένοι.
Και ποιον να βρω για να μιλήσω;
Κανείς δε με καταλαβαίνει.
Τον εαυτό μου πώς να πείσω
πως έτσι πάντοτε θα συμβαίνει;
Δε με ψάχνει πια κανείς
και σε βράδια κρίσιμα
ούτ’ εσύ τηλεφωνείς
για ν’ αφήσεις μήνυμα.
|
Ine paráksena ta fóta
aftí ti níchta pu ’chis fígi.
akuo thórivo stin pórta,
stin póli échun mini lígi.
Ke pion na vro gia na milíso;
Kanis de me katalaveni.
Ton eaftó mu pós na piso
pos étsi pántote tha simveni;
De me psáchni pia kanis
ke se vrádia krísima
ut’ esí tilefonis
gia n’ afísis mínima.
Έna aórato pechnídi
me théli pántote chaméni.
Stis monaksiás mu to taksídi
óli mu féronte san kséni.
Ke pion na vro gia na milíso;
Kanis de me katalaveni.
Ton eaftó mu pós na piso
pos étsi pántote tha simveni;
De me psáchni pia kanis
ke se vrádia krísima
ut’ esí tilefonis
gia n’ afísis mínima.
|
