Τα παράθυρα άνοιξα γιατί μ’ έπνιγες και δεν άντεξα
τις κουρτίνες μου τράβηξα φως κι αέρας να μπει
Κι αν κυνήγησα χίμαιρες κι αν για μένα τα πάντα σήμαινες
να υπομένω περίμενες μα δεν έχω πνοή
Τι να σου κάνω που δεν είμαι Θεός
τι παραπάνω να μπορέσω και πώς
αν θες να πεθάνω ας αξίζει ο σκοπός
Τι να σου κάνω εγώ είμαι αυτός
Τρυφερά μου αισθήματα εγώ σου ’δωσα πήρα μαθήματα
δεν ανήκω στα θύματα και γενναία αποχωρώ
δε φοβάμαι το δάκρυ μου και μπροστά σου τ’αφήνω αγάπη μου
κι αν γεννιέσαι στη στάχτη μου εγώ σε συγχωρώ
Τι να σου κάνω που δεν είμαι Θεός
τι παραπάνω να μπορέσω και πώς
αν θες να πεθάνω ας αξίζει ο σκοπός
Τι να σου κάνω εγώ είμαι αυτός
|
Ta paráthira ániksa giatí m’ épniges ke den ánteksa
tis kurtínes mu tráviksa fos ki aéras na bi
Ki an kinígisa chímeres ki an gia ména ta pánta símenes
na ipoméno perímenes ma den écho pnoí
Ti na su káno pu den ime Theós
ti parapáno na boréso ke pós
an thes na petháno as aksízi o skopós
Ti na su káno egó ime aftós
Triferá mu esthímata egó su ’dosa píra mathímata
den aníko sta thímata ke gennea apochoró
de fováme to dákri mu ke brostá su t’afíno agápi mu
ki an genniése sti stáchti mu egó se sigchoró
Ti na su káno pu den ime Theós
ti parapáno na boréso ke pós
an thes na petháno as aksízi o skopós
Ti na su káno egó ime aftós
|