Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες | Den pernun i méres, den pernun i óres

Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Πόσα χρόνια, πόσες πίκρες, πόσους δρόμους
θα διαβώ ώσπου ν’ αντικρίσω πάλι
του σπιτιού μου το καπνό.

Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Τόσους κόπους, τόσες πείνες, τόσους πόνους
τους ξεχνώ αν στο τέλος,
της πηγής μας το νεράκι ξαναπιώ.

Ιθαγδάτη, νησάκι που ανεβαίνει στην πηγή.
Ιθαγδάτη, δεν έχω εγώ άλλο φως και άλλον οδηγό.

Den pernun i méres, den pernun i óres.
Pósa chrónia, póses píkres, pósus drómus
tha diavó óspu n’ antikríso páli
tu spitiu mu to kapnó.

Den pernun i méres, den pernun i óres.
Tósus kópus, tóses pines, tósus pónus
tus ksechnó an sto télos,
tis pigís mas to neráki ksanapió.

Ithagdáti, nisáki pu aneveni stin pigí.
Ithagdáti, den écho egó állo fos ke állon odigó.