|
Είσαι μόνος εκεί
σαν αστέρι στη γη
με χαμένη φωνή
κι είναι αργά.
Οι καιροί σε χτυπούν
οι πληγές θα σε βρουν
φεύγει πάει η ζωή
κι όλα τα παίρνει η βροχή.
Τραγούδησες πρωί
λεύτερος σαν πουλί
μα δεν ήταν αυγή
κι ήταν αργά.
Ήσουν τόσο παιδί
κι είχες πίκρα πολύ
φεύγει πάει η ζωή
κι όλα τα παίρνει η βροχή.
Και όμως αγαπάς
στον κόσμο που περνάς
πιο μακριά θα πας
κι ας είναι αργά.
Είναι τόσο πικρή
μια ζωή στη βροχή
που ο ήλιος κι αν βγει
θα μείνει μόνος μες στη γη.
Δεν ήξερες καρδιά
της νύχτας τα πουλιά
σε πήρε ο βοριάς
κι ήταν αργά.
Για μια τόση χαρά
να ‘χεις τόσα φτερά
πέρνα πέρνα ζωή
κι όλα θα γίνουνε βροχή.
Όταν ήσουν παιδί
είχες όλη τη γη
μια αγάπη πιστή
και δεν ήταν αργά.
|
Ise mónos eki
san astéri sti gi
me chaméni foní
ki ine argá.
I keri se chtipun
i pligés tha se vrun
fevgi pái i zoí
ki óla ta perni i vrochí.
Tragudises pri
lefteros san pulí
ma den ítan avgí
ki ítan argá.
Ήsun tóso pedí
ki iches píkra polí
fevgi pái i zoí
ki óla ta perni i vrochí.
Ke ómos agapás
ston kósmo pu pernás
pio makriá tha pas
ki as ine argá.
Ine tóso pikrí
mia zoí sti vrochí
pu o ílios ki an vgi
tha mini mónos mes sti gi.
Den íkseres kardiá
tis níchtas ta puliá
se píre o voriás
ki ítan argá.
Gia mia tósi chará
na ‘chis tósa fterá
pérna pérna zoí
ki óla tha ginune vrochí.
Όtan ísun pedí
iches óli ti gi
mia agápi pistí
ke den ítan argá.
|
