Θ’ ανάψω απόψε μια φωτιά
να φτάσει στο φεγγάρι
να φέξει ο κόσμος να σε δω
τώρα που λείπεις από ‘δώ
φτωχό παιδί του έρωτα
καημέ του Βαμβακάρη.
Είχες θάλασσες στα μάτια
κι ένα γέλιο αρχαγγέλου
μα ήσουνα πικρός σαν δάφνη
και σαν τους καημούς της Μπέλλου.
Θα βάλω την εικόνα σου
εκεί που καίει λιβάνι
μετά θα ψάξω να σε βρω
σ’ αυτό το δύσκολο καιρό
τώρα που δεν ακούγεται
τραγούδι του Τσιτσάνη.
|
Th’ anápso apópse mia fotiá
na ftási sto fengári
na féksi o kósmos na se do
tóra pu lipis apó ‘dó
ftochó pedí tu érota
kaimé tu Oamvakári.
Iches thálasses sta mátia
ki éna gélio archangélu
ma ísuna pikrós san dáfni
ke san tus kaimus tis Béllu.
Tha válo tin ikóna su
eki pu kei liváni
metá tha psákso na se vro
s’ aftó to dískolo keró
tóra pu den akugete
tragudi tu Tsitsáni.
|