|
Δεν ήσουν από χώμα
και βρόχινο νερό
για να σε πλάσω αγάπη μου
όπως ο κόσμος θέλει
Του αρχάγγελου φορούσες
και του αητού φτερό
και σπάθιζες τον ουρανό
σαν ήλιος π’ ανατέλλει
Ελάφι κι αγριμάκι
σκοτάδι κι αστραπή
φωλιάζαν στην καρδούλα σου
τη γλυκοπικραμένη
Και στα σφιχτά σου χείλη
τραγούδαγε η σιωπή
σαν το χλωρό δαφνόφυλλο
σε ματωμένη χλαίνη
Δεν ήσουν από χώμα
και βρόχινο νερό
για να σε πλάσω αγάπη μου
όπως σε θέλαν όλοι
Του αρχάγγελου φορούσες
και του αητού φτερό
και πέταξες και χάθηκες
και ρήμαξεν η πόλη
|
Den ísun apó chóma
ke vróchino neró
gia na se pláso agápi mu
ópos o kósmos théli
Tu archángelu foruses
ke tu aitu fteró
ke spáthizes ton uranó
san ílios p’ anatélli
Eláfi ki agrimáki
skotádi ki astrapí
foliázan stin kardula su
ti glikopikraméni
Ke sta sfichtá su chili
tragudage i siopí
san to chloró dafnófillo
se matoméni chleni
Den ísun apó chóma
ke vróchino neró
gia na se pláso agápi mu
ópos se thélan óli
Tu archángelu foruses
ke tu aitu fteró
ke pétakses ke cháthikes
ke rímaksen i póli
|
