|
Ένα γύρο το φεγγάρι κι άλλον έναν η ζωή
στέκεσαι γυμνή μπροστά μου, κάνει ο χρόνος μια ρωγμή
κάνω τη φωτιά μου χάδι και σου κρύβω την πληγή
που από τότε που θυμάμαι μου κλειδώνει το κορμί
Δύο γύρους το φεγγάρι το κορμί μου σε ζητά
απ’ τα δάχτυλά μου βγαίνουνε μαχαίρια κοφτερά
μη φοβάσαι είναι για μένα στη φωτιά μου θα καώ
δεν ζητάω δική μου να `σαι, θέλω μόνο να σε δω
Δέκα χρόνια, δέκα αιώνες λύσεις ψάχνουν να μου βρουν
δε με ξέρεις, μα το ξέρεις πως τα χέρια δεν ξεχνούν
κάτι νύχτες ματωμένες που αδιάφορα περνάν
που τα σώματα διψάνε μα τα μάτια αλλού κοιτάν
Τρεις φορές θα σε ρωτήσω αν υπήρξε μια φορά
που ήσουν μόνη στο σκοτάδι κι ήμουνα παρηγοριά
τρεις φορές θα σε ρωτήσω πως το χρόνο σταματάς
όταν έρχεσαι τα βράδια και στα μάτια με κοιτάς
|
Έna giro to fengári ki állon énan i zoí
stékese gimní brostá mu, káni o chrónos mia rogmí
káno ti fotiá mu chádi ke su krívo tin pligí
pu apó tóte pu thimáme mu klidóni to kormí
Dío girus to fengári to kormí mu se zitá
ap’ ta dáchtilá mu vgenune macheria kofterá
mi fováse ine gia ména sti fotiá mu tha kaó
den zitáo dikí mu na `se, thélo móno na se do
Déka chrónia, déka eónes lísis psáchnun na mu vrun
de me kséris, ma to kséris pos ta chéria den ksechnun
káti níchtes matoménes pu adiáfora pernán
pu ta sómata dipsáne ma ta mátia allu kitán
Tris forés tha se rotíso an ipírkse mia forá
pu ísun móni sto skotádi ki ímuna parigoriá
tris forés tha se rotíso pos to chróno stamatás
ótan érchese ta vrádia ke sta mátia me kitás
|
