|
Πετάει το τσιγάρο, κοιτάζει θλιμμένα,
βαθιά είν’ η νύχτα κι εκείνη αγρυπνά,
σιωπή είναι τριγύρω και κάποιος διαβάτης
τη βλέπει για λίγο και φεύγει, περνά
Γυναίκα της νύχτας κουρέλι
λιγάκι συμπόνια ζητά
στη μπόρα, στους δρόμους ριγμένη
ποιος φταίει για όλα αυτά
Στον έρημο δρόμο σαν φάντασμα μόνη
κοντά στο φανάρι, εκεί στη γωνιά
τα πόδια της τρέμουν, πεινάει, κρυώνει
και στάλες τη δέρνουν αργά μ’ απονιά
|
Petái to tsigáro, kitázi thlimména,
vathiá in’ i níchta ki ekini agripná,
siopí ine trigiro ke kápios diavátis
ti vlépi gia lígo ke fevgi, perná
Gineka tis níchtas kuréli
ligáki sibónia zitá
sti bóra, stus drómus rigméni
pios ftei gia óla aftá
Ston érimo drómo san fántasma móni
kontá sto fanári, eki sti goniá
ta pódia tis trémun, pinái, krióni
ke stáles ti dérnun argá m’ aponiá
|
