|
Είπες λόγια που θα μείνουν,
για πάντα στο μυαλό μου…
πως σου είχα γίνει βάρος,
και σε εκμεταλλευόμουν.
Δεν ακούω πια κανέναν,
πάντα ζούσα μοναχός μου,
πόσο ντρέπομαι που ήσουν
η ζωή και ο θάνατός μου!
Πουθενά δε θα υπάρχω,
θα μαι άφαντος για σένα,
κι όλα όσα σε θυμίζουν
θλιβερά και σκουριασμένα…
πουθενά δε θα υπάρχω,
θα μαι ευθεία στη στροφή σου…
μήπως έτσι καταλάβεις,
την αυτοκαταστροφή σου!
Είπες σε όλους πως ζητούσα,
να σαι βλέπω να υποφέρεις,
μα γνωρίζεις την αλήθεια…
πως την ξέρω και την ξέρεις!
Μου είναι αδιάφορο δε θέλω,
να αποδείξω το δικό μου,
θα σ’ αφήσω σκονισμένη,
στου μυαλού το υπόγειο μου…
Πουθενά δε θα υπάρχω,
θα μαι άφαντος για σένα,
κι όλα όσα σε θυμίζουν
θλιβερά και σκουριασμένα…
πουθενά δε θα υπάρχω,
θα μαι ευθεία στη στροφή σου…
μήπως έτσι καταλάβεις,
την αυτοκαταστροφή σου!
Πουθενά δε θα υπάρχω,
θα μαι άφαντος για σένα,
κι όλα όσα σε θυμίζουν
θλιβερά και σκουριασμένα…
πουθενά δε θα υπάρχω,
θα μαι ευθεία στη στροφή σου…
μήπως έτσι καταλάβεις,
την αυτοκαταστροφή σου!
|
Ipes lógia pu tha minun,
gia pánta sto mialó mu…
pos su icha gini város,
ke se ekmetallevómun.
Den akuo pia kanénan,
pánta zusa monachós mu,
póso ntrépome pu ísun
i zoí ke o thánatós mu!
Puthená de tha ipárcho,
tha me áfantos gia séna,
ki óla ósa se thimízun
thliverá ke skuriasména…
puthená de tha ipárcho,
tha me efthia sti strofí su…
mípos étsi katalávis,
tin aftokatastrofí su!
Ipes se ólus pos zitusa,
na se vlépo na ipoféris,
ma gnorízis tin alíthia…
pos tin kséro ke tin kséris!
Mu ine adiáforo de thélo,
na apodikso to dikó mu,
tha s’ afíso skonisméni,
stu mialu to ipógio mu…
Puthená de tha ipárcho,
tha me áfantos gia séna,
ki óla ósa se thimízun
thliverá ke skuriasména…
puthená de tha ipárcho,
tha me efthia sti strofí su…
mípos étsi katalávis,
tin aftokatastrofí su!
Puthená de tha ipárcho,
tha me áfantos gia séna,
ki óla ósa se thimízun
thliverá ke skuriasména…
puthená de tha ipárcho,
tha me efthia sti strofí su…
mípos étsi katalávis,
tin aftokatastrofí su!
|
