Μικρό παιδί της ερημιάς
σε πήρε η νύχτα και δε μου μιλάς
δε μου μιλάς
Βαθύ το βλέμμα της καρδιάς
τον κόσμο βλέπεις και χαμογελάς
Τα όνειρα λαβωματιά
καμένο κάρβουνο στο νου βαθιά λαβωματιά
όλα σκορπίσανε σαν τα πουλιά στην τουφεκιά
καμένο κάρβουνο στο νου βαθιά λαβωματιά
Αγγελική μου συντροφιά
στου κόσμου την πικρή ανηφοριά
ανηφοριά
Πηγαίναμε με μια καρδιά
αντίδωρο στα δόντια του Βοριά
Τα όνειρα λαβωματιά
καμένο κάρβουνο στο νου βαθιά λαβωματιά
όλα σκορπίσανε σαν τα πουλιά στην τουφεκιά
καμένο κάρβουνο στο νου βαθιά λαβωματιά
|
Mikró pedí tis erimiás
se píre i níchta ke de mu milás
de mu milás
Oathí to vlémma tis kardiás
ton kósmo vlépis ke chamogelás
Ta ónira lavomatiá
kaméno kárvuno sto nu vathiá lavomatiá
óla skorpísane san ta puliá stin tufekiá
kaméno kárvuno sto nu vathiá lavomatiá
Angelikí mu sintrofiá
stu kósmu tin pikrí aniforiá
aniforiá
Pigename me mia kardiá
antídoro sta dóntia tu Ooriá
Ta ónira lavomatiá
kaméno kárvuno sto nu vathiá lavomatiá
óla skorpísane san ta puliá stin tufekiá
kaméno kárvuno sto nu vathiá lavomatiá
|