Τώρα που τέλειωσε τ’ όνειρο
και στη σιωπή έχω περάσει
φεύγεις απλά λες κι ήσουν λάφυρο
από μια μάχη που έχω χάσει
Ήτανε λάθος μου να σ’ αγαπήσω
και να πιστέψω σε δυο μάτια γαλανά
είσαι μια θάλασσα και πώς να ζήσω
χωρίς ταξίδια στο κορμί σου μακρινά
Τώρα η πίκρα σαν φόνισσα
όλες τις νύχτες σημαδεύει
της μοναξιάς το ρούχο φόρεσα
κι ο κόσμος γύρω μου μικραίνει
|
Tóra pu téliose t’ óniro
ke sti siopí écho perási
fevgis aplá les ki ísun láfiro
apó mia máchi pu écho chási
Ήtane láthos mu na s’ agapíso
ke na pistépso se dio mátia galaná
ise mia thálassa ke pós na zíso
chorís taksídia sto kormí su makriná
Tóra i píkra san fónissa
óles tis níchtes simadevi
tis monaksiás to rucho fóresa
ki o kósmos giro mu mikreni
|