Και κάθε νύχτα | Ke káthe níchta

Στην πόλη ετούτη που μεγαλώνει
που δίχτυα ρίχνει και πάει μακριά,
γυρνάμε μόνοι, γυρνάμε ξένοι,
κάθε διαβάτης και μια σκιά.

Η πόλη ετούτη στ’ αλήθεια μοιάζει
με λαβωμένο που ξεψυχά,
κουράγιο παίρνει καθώς χαράζει
κι ύστερα πάλι αγκομαχά.

Και κάθε νύχτα καημός ανάβει
μες στην καρδιά μου πικρό πουλί,
ποιος το ‘χε γράψει να ζούμε σκλάβοι,
φυλακισμένοι χωρίς κελί;

Stin póli etuti pu megalóni
pu díchtia ríchni ke pái makriá,
girnáme móni, girnáme kséni,
káthe diavátis ke mia skiá.

I póli etuti st’ alíthia miázi
me lavoméno pu ksepsichá,
kurágio perni kathós charázi
ki ístera páli agkomachá.

Ke káthe níchta kaimós anávi
mes stin kardiá mu pikró pulí,
pios to ‘che grápsi na zume sklávi,
filakisméni chorís kelí;