|
Πάλι μου ήρθε στο μυαλό
εκείνη η μέρα
που εγώ βρισκόμουνα εδώ
κι εσύ λίγο πιο πέρα
κι εσύ λίγο πιο πέρα.
Και μίλαγες για τη ζωή
κοιτάζοντας εμένα,
όσα τα μάτια σου έλεγαν
καλά ήταν ειπωμένα
καλά ήταν ειπωμένα.
Και μπήκαμε στα χρόνια
που όλα εξηγούνται
και όλα συζητιούνται,
κανένας μας δε φταίει.
Και μπήκαμε στα χρόνια
που όλα έχουν γίνει.
Τι τάχα να `χει μείνει
που ακόμα να μας καίει;
Όλα σου μοιάζαν σκοτεινά
κι ήσουν εσύ η ελπίδα,
ένας αρχαίος πολεμιστής
γυμνός, χωρίς ασπίδα
γυμνός, χωρίς ασπίδα.
Πόσο τραφήκαμε κι οι δυο
απ’ το παράπονό σου.
Πόσο ακόμα να ζητώ
ό, τι ήτανε δικό σου
ό, τι ήτανε δικό σου;
|
Páli mu írthe sto mialó
ekini i méra
pu egó vriskómuna edó
ki esí lígo pio péra
ki esí lígo pio péra.
Ke mílages gia ti zoí
kitázontas eména,
ósa ta mátia su élegan
kalá ítan ipoména
kalá ítan ipoména.
Ke bíkame sta chrónia
pu óla eksigunte
ke óla sizitiunte,
kanénas mas de ftei.
Ke bíkame sta chrónia
pu óla échun gini.
Ti tácha na `chi mini
pu akóma na mas kei;
Όla su miázan skotiná
ki ísun esí i elpída,
énas archeos polemistís
gimnós, chorís aspída
gimnós, chorís aspída.
Póso trafíkame ki i dio
ap’ to paráponó su.
Póso akóma na zitó
ó, ti ítane dikó su
ó, ti ítane dikó su;
|
