|
Μ’ ένα τραγούδι συντροφιά
τους δρόμους βολοδέρνω,
όλους χαρίζω τη χαρά
μα πίκρα μόνο παίρνω.
Και ο καιρός περνάει βαριά
και τρίβεται σαν ρούχο
παλιοζωή, παλιοντουνιά
παράπονα που σου ’χω,
παλιοζωή, παλιοντουνιά
παράπονα που σου ’χω.
Ένα λουλούδι στην καρδιά
κι ένα καημό στο πέτο,
έμεινα μόνος μου ξανά
ψεύτη ντουνιά κι εφέτο.
Και ο καιρός περνάει βαριά
και τρίβεται σαν ρούχο
παλιοζωή, παλιοντουνιά
παράπονα που σου ’χω,
παλιοζωή, παλιοντουνιά
παράπονα που σου ’χω,
παλιοζωή, παλιοντουνιά
παράπονα που σου ’χω.
|
M’ éna tragudi sintrofiá
tus drómus volodérno,
ólus charízo ti chará
ma píkra móno perno.
Ke o kerós pernái variá
ke trívete san rucho
paliozoí, paliontuniá
parápona pu su ’cho,
paliozoí, paliontuniá
parápona pu su ’cho.
Έna luludi stin kardiá
ki éna kaimó sto péto,
émina mónos mu ksaná
psefti ntuniá ki eféto.
Ke o kerós pernái variá
ke trívete san rucho
paliozoí, paliontuniá
parápona pu su ’cho,
paliozoí, paliontuniá
parápona pu su ’cho,
paliozoí, paliontuniá
parápona pu su ’cho.
|
