Τ’ άστρα ψηλά στον ουρανό
μονάχος μου χαζεύω
να ’ξερες πόσο μάτια μου
απόψε τα ζηλεύω
που ούτε μια νύχτα δεν περνά
εκείνα να μην βγούνε
κι ως το πρωί αγάπη μου
σε βλέπουν και σ’ ακούνε
Και ο νους μου πάλι ξενυχτά
εσένα συλλογιέται
μόνη κι απόψε είν’ η καρδιά
και δεν παρηγοριέται
Σαν ήλιος κάθε δειλινό
μέσα στην αγκαλιά μου
βασίλευες και έλουζες
με φως τα όνειρα μου
κι είναι μακριά σου η μοναξιά
πόνος που δεν αντέχω
κι είναι που ακόμα σ’ αγαπώ
κι ας μη μπορώ να σ’ έχω
Και ο νους μου πάλι ξενυχτά
εσένα συλλογιέται
μόνη κι απόψε είν’ η καρδιά
και δεν παρηγοριέται
|
T’ ástra psilá ston uranó
monáchos mu chazevo
na ’kseres póso mátia mu
apópse ta zilevo
pu ute mia níchta den perná
ekina na min vgune
ki os to pri agápi mu
se vlépun ke s’ akune
Ke o nus mu páli ksenichtá
eséna sillogiéte
móni ki apópse in’ i kardiá
ke den parigoriéte
San ílios káthe dilinó
mésa stin agkaliá mu
vasíleves ke éluzes
me fos ta ónira mu
ki ine makriá su i monaksiá
pónos pu den antécho
ki ine pu akóma s’ agapó
ki as mi boró na s’ écho
Ke o nus mu páli ksenichtá
eséna sillogiéte
móni ki apópse in’ i kardiá
ke den parigoriéte
|