|
Σε μια σταγόνα θάλασσα διαβάζαμε μαζί
μια νύχτα με πανσέληνο την ιστορία του κόσμου.
Δίχως πυξίδα και σκοπό ο άνθρωπος δε ζει
τραγούδαγες ψιθυριστά κι ο ουρανός δικός μου.
Τώρα οι θεωρίες σου αλλάζουν κι αγκαλιές
όπως αλλάζεις άρωμα και μάρκα στα τσιγάρα
κι εγώ στις παραισθήσεις μου δεμένος της παλιές
σαν όαση σ’ αναζητώ στου κόσμου τη Σαχάρα.
Της ζωής μας τα μεγάλα δυο σταγόνες της βροχής
που στεγνώσαν στου Αυγούστου τη βεράντα
το κορμί μου κάνω σκάλα στα ουράνια ν’ ανεβείς
όλα ήτανε δικά σου από πάντα.
Σε μια σταγόνα θάλασσα διαβάζαμε μαζί
μια νύχτα με πανσέληνο την ιστορία του κόσμου
δίχως πυξίδα και σκοπό ο άνθρωπος δε ζει
τραγούδαγες ψιθυριστά και να που ζούμε φως μου.
|
Se mia stagóna thálassa diavázame mazí
mia níchta me pansélino tin istoría tu kósmu.
Díchos piksída ke skopó o ánthropos de zi
tragudages psithiristá ki o uranós dikós mu.
Tóra i theoríes su allázun ki agkaliés
ópos allázis ároma ke márka sta tsigára
ki egó stis paresthísis mu deménos tis paliés
san óasi s’ anazitó stu kósmu ti Sachára.
Tis zoís mas ta megála dio stagónes tis vrochís
pu stegnósan stu Avgustu ti veránta
to kormí mu káno skála sta uránia n’ anevis
óla ítane diká su apó pánta.
Se mia stagóna thálassa diavázame mazí
mia níchta me pansélino tin istoría tu kósmu
díchos piksída ke skopó o ánthropos de zi
tragudages psithiristá ke na pu zume fos mu.
|
