Έχασα τις μέρες της ζωής μου
μες στα πρωτοβρόχια των ματιών σου,
έχασα το αίμα της ψυχής μου
μέσα στους χειμώνες των χειλιών σου.
Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
όπως το δέντρο λίγο χώμα
όπως η νύχτα το φεγγάρι
όπως ο κάμπος το σιτάρι.
Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
τριαντάφυλλο πικρό μου στόμα.
Έντυσα στα άσπρα το κορμί σου
να περνάς αγνή σαν Παναγιά,
έκλεψα το φως του παραδείσου
στο σκοτάδι να ’σαι αστροφεγγιά.
Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
όπως το δέντρο λίγο χώμα
όπως η νύχτα το φεγγάρι
όπως ο κάμπος το σιτάρι.
Κι όμως σε νοιάζομαι ακόμα
τριαντάφυλλο πικρό μου στόμα.
|
Έchasa tis méres tis zoís mu
mes sta protovróchia ton matión su,
échasa to ema tis psichís mu
mésa stus chimónes ton chilión su.
Ki ómos se niázome akóma
ópos to déntro lígo chóma
ópos i níchta to fengári
ópos o kábos to sitári.
Ki ómos se niázome akóma
triantáfillo pikró mu stóma.
Έntisa sta áspra to kormí su
na pernás agní san Panagiá,
éklepsa to fos tu paradisu
sto skotádi na ’se astrofengiá.
Ki ómos se niázome akóma
ópos to déntro lígo chóma
ópos i níchta to fengári
ópos o kábos to sitári.
Ki ómos se niázome akóma
triantáfillo pikró mu stóma.
|