Κλείνω αργά τα βλέφαρά μου
στα όνειρά μου βαθιά πληγή
η νύχτα κάπου αλητεύει
εσένα κλέβει και η μέρα αργεί
Πίσω απ’ την πόρτα στέκει ο χρόνος
καπνίζει μόνος και νοσταλγεί
ποιος ξενυχτάει και ποιος κοιμάται
ποιος με θυμάται πάνω στη γη
Μαχαίρι γυάλινο μοιάζει ο αέρας
κόβει της μέρας τον στεναγμό
σκορπά στον κόσμο το άρωμα σου
λέει το όνομά σου μ’ ένα λιγμό
Σε τραγουδούν δυο χείλη ξένα
και όμως εμένα φτάνει ο σκοπός
όλα δικά μου μα όλα ξένα
χωρίς εσένα να ζήσω πως
όλα δικά μου μα όλα ξένα
χωρίς εσένα να ζήσω πως
Της καρδιά το φως δυναμώνει
και στα μάτια μου βουρκώνει
άδειοι της αγάπης σου οι δρόμοι
και ούτε μου ζητούν συγγνώμη
που δε σε φέραν ποτέ ως εδώ
|
Klino argá ta vléfará mu
sta ónirá mu vathiá pligí
i níchta kápu alitevi
eséna klévi ke i méra argi
Píso ap’ tin pórta stéki o chrónos
kapnízi mónos ke nostalgi
pios ksenichtái ke pios kimáte
pios me thimáte páno sti gi
Macheri giálino miázi o aéras
kóvi tis méras ton stenagmó
skorpá ston kósmo to ároma su
léi to ónomá su m’ éna ligmó
Se tragudun dio chili kséna
ke ómos eména ftáni o skopós
óla diká mu ma óla kséna
chorís eséna na zíso pos
óla diká mu ma óla kséna
chorís eséna na zíso pos
Tis kardiá to fos dinamóni
ke sta mátia mu vurkóni
ádii tis agápis su i drómi
ke ute mu zitun singnómi
pu de se féran poté os edó
|