|
Έλιωσε η νύχτα τα βήματά μας
Το βουητό της πόλης τρέμει
Κάτι μας ράγισε το τζάμι
Ίσως μας ράγισε ο χρόνος
Σβήνω το φως και ξαναβγαίνω
Φώτα, σειρήνες, διαβάσεις
Κόσμος στην πάνω τη γωνία
Ξάφνου με πιάνει αγωνία
Να σε κερδίσω αν θα προλάβω
Κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω
Δεν έγινε ο κόσμος
Για να ‘μαστε μόνοι.
Κρατήσου από μένα
Και δες ξημερώνει….
Φόρεσα πέπλο σε καταιγίδες
Έσβησα χάρτες κι αποστάσεις
Βρήκα ένα δρόμο ξεχασμένο
Ένα παράδεισο κρυμμένο
Που τόσο θέλω να στον μάθω
|
Έliose i níchta ta vímatá mas
To vuitó tis pólis trémi
Káti mas rágise to tzámi
Ίsos mas rágise o chrónos
Svíno to fos ke ksanavgeno
Fóta, sirínes, diavásis
Kósmos stin páno ti gonía
Ksáfnu me piáni agonía
Na se kerdíso an tha prolávo
Ki an tha chathó se pion tha lipso
Den égine o kósmos
Gia na ‘maste móni.
Kratísu apó ména
Ke des ksimeróni….
Fóresa péplo se kategides
Έsvisa chártes ki apostásis
Oríka éna drómo ksechasméno
Έna parádiso krimméno
Pu tóso thélo na ston mátho
|
