Mε τα σύνεργα θα έρθω της ανασκαφής
το κορμάκι μου να σκάψω για να φυτευτείς
και θ’ αδειάσω σαν ποτήρι μες στο στόμα σου
εγώ είμαι το νεράκι και το χώμα σου
Mαύρο φως πάλι ανάβει
που του έρωτα οι σκλάβοι το γυρεύουνε
Nύχτες άγρυπνες και πάλι
πάνω στου φιλιού τη ζάλη με ληστεύουνε
Mε πετάς ψηλά και πάω σαν χαρταετός
γίνομαι να περπατήσεις δρόμος ανοιχτός
κι ύστερα ξαναγυρνάω απ’ την πόρτα σου
εγώ είμαι το παιχνίδι και η βόλτα σου.
|
Me ta sínerga tha értho tis anaskafís
to kormáki mu na skápso gia na fiteftis
ke th’ adiáso san potíri mes sto stóma su
egó ime to neráki ke to chóma su
Mavro fos páli anávi
pu tu érota i sklávi to girevune
Níchtes ágripnes ke páli
páno stu filiu ti záli me listevune
Me petás psilá ke páo san chartaetós
ginome na perpatísis drómos anichtós
ki ístera ksanagirnáo ap’ tin pórta su
egó ime to pechnídi ke i vólta su.
|