|
Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ανάβει ο καραγκιόζ μπερντές.
Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ακούγονται ακατάληπτες κουβέντες.
Και ξαφνικά ξυπνάς
ενώ σε φέρνουν με μια Μερσέντες.
Και ξαφνικά ξυπνάς
στην πισίνα και σου βγαίνει
μία σύζυγος ξένη.
Και εξίστασαι ειπείν σ’ εαυτώ:
«Μα πως βρέθηκα εδώ;»
Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το γκαζόν
τρέχει ο καιρός, περνάει
παφλασμός πολλών νερών.
Μέσα στο πένθιμο μωβ
το χρυσάφι έχει καεί
κι ανάβει για μια στιγμή
η σπηλιά με την πηγή.
Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
«Που πηγαίνει από δω;»
Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
«Τι απέγινε το όχημα;»
Κι από μέσα μιλάει μια φωνή:
«Που είν’ το σπιτάκι μου, που είν’ το παχνί;»
Και μετά ξαναλέει η φωνή:
«Που είναι η γυναίκα μου η αληθινή;»
Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το γκαζόν
η γαλανή φυσάει
το αρχαίο της ακορντεόν.
Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση
ο βυθός να φωτίσει
έστω για μια στιγμή
να ‘ναι τζάμι και γυαλί.
Same as it ever was.
ίδια όπως ήτανε
Same as it ever was.
ή όπως ανέκαθεν
Same as it ever was.
Νυν και αεί, θα πει
Same as it ever was.
Νυν και αεί θα πει.
Υδάτων η καταπόντισις
υδάτων και η πλοήγησις…
Πολλών υδάτων γέμει ο ωκεανός.
Βάθυνε τον ωκεανό σου!
Απλώσου, απλώσου, απλώσου!
Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το μπετόν
τρέχει ο καιρός περνάει
παφλασμός πολλών νερών.
Στη γαλανή ξανά
στα νερά τα φωτεινά
κάτω από ρόδες και σασμάν
στη λαλέουσα παγάν.
Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το μπετόν
η αμμουδιά κρατάει
το αχανές των θαλασσών.
Στη γαλανή ξανά
στα νερά τα μακρινά
κάτω από ρόδες και σασμάν
στη λαλέουσα παγάν.
Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
«Αυτό το σπίτι, τι να σημαίνει;»
Και εξίστασαι:
«Η λεωφόρος, που να πηγαίνει;»
Και εξίστασαι ειπείν σ’ εαυτώ·
«Βαδίζω σωστά; βαδίζω στραβά;»
Κι από μέσα η φωνή επαυξάνει·
«Θεέ μου, τι έχω κάνει!»
Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως μια γλυκιάν αυγή
κάτι τον σταματάει
Παρελαύνει υπό την γη
η πομπή των υδάτων,
των ζειδώρων ναμάτων.
Στέκει ο καιρός ορθός,
καταυγάζεται ο βυθός.
Τρέχει ο καιρός, περνάει
απροσδόκητη αυγή
Κάτι τον σταματάει·
η αρχαία πληγή.
Μες στης πληγής το φως
τα νομίσματα σκορπούν
και θησαυρίζει υπό την γη
η ζωοδόχος πηγή.
Same as it ever was.
ίδια όπως ήτανε
Same as it ever was.
ή όπως ανέκαθεν
Same as it ever was.
Νυν και αεί, θα πει
Same as it ever was.
Νυν και αεί θα πει.
Τρέχει ο καιρός περνάει (Same as it ever was)
– ίδια όπως ήτανε
Κάτι τον σταματάει (Same as it ever was)
– όπως ανέκαθεν
Η πομπή των υδάτων (Same as it ever was)
– νυν και αεί θα πει
Στέκει ο καιρός ορθός (Same as it ever was)
– νυν και αεί θα πει
Τρέχει ο καιρός περνάει,
απροσδόκητη αυγή
κάτι τον σταματάει
Παρελαύνει υπό την γη
η πομπή των υδάτων,
των ζειδώρων ναμάτων,
Στέκει ο καιρός ορθός,
καταυγάζεται ο βυθός…
|
Ke ksafniká ksipnás
ki anávi o karagkióz berntés.
Ke ksafniká ksipnás
ki akugonte akatáliptes kuvéntes.
Ke ksafniká ksipnás
enó se férnun me mia Merséntes.
Ke ksafniká ksipnás
stin pisína ke su vgeni
mía sízigos kséni.
Ke eksístase ipin s’ eaftó:
«Ma pos vréthika edó;»
Tréchi o kerós, pernái
ki ómos káto ap’ to gkazón
tréchi o kerós, pernái
paflasmós pollón nerón.
Mésa sto pénthimo mov
to chrisáfi échi kai
ki anávi gia mia stigmí
i spiliá me tin pigí.
Ke rotás ton kaló su eaftó:
«Pu pigeni apó do;»
Ke rotás ton kaló su eaftó:
«Ti apégine to óchima;»
Ki apó mésa milái mia foní:
«Pu in’ to spitáki mu, pu in’ to pachní;»
Ke metá ksanaléi i foní:
«Pu ine i gineka mu i alithiní;»
Tréchi o kerós, pernái
ki ómos káto ap’ to gkazón
i galaní fisái
to archeo tis akornteón.
Mia forá s’ aftí ti zísi
o vithós na fotísi
ésto gia mia stigmí
na ‘ne tzámi ke gialí.
Same as it ever was.
ídia ópos ítane
Same as it ever was.
í ópos anékathen
Same as it ever was.
Nin ke ai, tha pi
Same as it ever was.
Nin ke ai tha pi.
Idáton i katapóntisis
idáton ke i ploígisis…
Pollón idáton gémi o okeanós.
Oáthine ton okeanó su!
Aplósu, aplósu, aplósu!
Tréchi o kerós, pernái
ki ómos káto ap’ to betón
tréchi o kerós pernái
paflasmós pollón nerón.
Sti galaní ksaná
sta nerá ta fotiná
káto apó ródes ke sasmán
sti laléusa pagán.
Tréchi o kerós, pernái
ki ómos káto ap’ to betón
i ammudiá kratái
to achanés ton thalassón.
Sti galaní ksaná
sta nerá ta makriná
káto apó ródes ke sasmán
sti laléusa pagán.
Ke rotás ton kaló su eaftó:
«Aftó to spíti, ti na simeni;»
Ke eksístase:
«I leofóros, pu na pigeni;»
Ke eksístase ipin s’ eaftó·
«Oadízo sostá; vadízo stravá;»
Ki apó mésa i foní epafksáni·
«Theé mu, ti écho káni!»
Tréchi o kerós, pernái
ki ómos mia glikián avgí
káti ton stamatái
Parelavni ipó tin gi
i pobí ton idáton,
ton zidóron namáton.
Stéki o kerós orthós,
katavgázete o vithós.
Tréchi o kerós, pernái
aprosdókiti avgí
Káti ton stamatái·
i archea pligí.
Mes stis pligís to fos
ta nomísmata skorpun
ke thisavrízi ipó tin gi
i zoodóchos pigí.
Same as it ever was.
ídia ópos ítane
Same as it ever was.
í ópos anékathen
Same as it ever was.
Nin ke ai, tha pi
Same as it ever was.
Nin ke ai tha pi.
Tréchi o kerós pernái (Same as it ever was)
– ídia ópos ítane
Káti ton stamatái (Same as it ever was)
– ópos anékathen
I pobí ton idáton (Same as it ever was)
– nin ke ai tha pi
Stéki o kerós orthós (Same as it ever was)
– nin ke ai tha pi
Tréchi o kerós pernái,
aprosdókiti avgí
káti ton stamatái
Parelavni ipó tin gi
i pobí ton idáton,
ton zidóron namáton,
Stéki o kerós orthós,
katavgázete o vithós…
|
