Πέρασα τρεις νύχτες της φυγής σου το μαρτύριο
το ήπια της σιωπής το δηλητήριο
για μένα το αντίο σου μυστήριο, πυκνό.
Πέρασα σαν σφαίρα τον αέρα τον ακίνητο
με τέρμα μουσική στο αυτοκίνητο
το πρόσωπό σου πάλι ευσυγκίνητο, να δω.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα μα δεν άνοιξες
στην πόρτα σου να είμαι απ’ έξω τ’ άντεξες
δεν άξιζα το φέρσιμό σου αυτό.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα και μου κρύφτηκες
στον έρωτα που έκρυβες ανοίχτηκες
και αυτό θα στο κρατάω όσο ζω.
Πέρασα φανάρια μου και άμυνες με κόκκινο
στο σύμπαν σου να ‘ρθω το θεοσκότεινο
μου λείπεις και αυτό είναι ανθρώπινο, να πω.
Πέρασα τρεις νύχτες που τα δίχτυα σου δεν ξέμπλεξα
εκεί που μένεις με λαχτάρα έτρεξα
συγνώμη να ζητήσω αν κάπου έφταιξα κι εγώ.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα μα δεν άνοιξες
στην πόρτα σου να είμαι απ’ έξω τ’ άντεξες
δεν άξιζα το φέρσιμό σου αυτό.
Πέρασα να πω μια καλησπέρα και μου κρύφτηκες
στον έρωτα που έκρυβες ανοίχτηκες
και αυτό θα στο κρατάω όσο ζω.
|
Pérasa tris níchtes tis figís su to martírio
to ípia tis siopís to dilitírio
gia ména to antío su mistírio, piknó.
Pérasa san sfera ton aéra ton akínito
me térma musikí sto aftokínito
to prósopó su páli efsigkínito, na do.
Pérasa na po mia kalispéra ma den ánikses
stin pórta su na ime ap’ ékso t’ ántekses
den áksiza to férsimó su aftó.
Pérasa na po mia kalispéra ke mu kríftikes
ston érota pu ékrives anichtikes
ke aftó tha sto kratáo óso zo.
Pérasa fanária mu ke ámines me kókkino
sto síban su na ‘rtho to theoskótino
mu lipis ke aftó ine anthrópino, na po.
Pérasa tris níchtes pu ta díchtia su den ksébleksa
eki pu ménis me lachtára étreksa
signómi na zitíso an kápu éfteksa ki egó.
Pérasa na po mia kalispéra ma den ánikses
stin pórta su na ime ap’ ékso t’ ántekses
den áksiza to férsimó su aftó.
Pérasa na po mia kalispéra ke mu kríftikes
ston érota pu ékrives anichtikes
ke aftó tha sto kratáo óso zo.
|