|
Μια πολιτεία δίχως σπίτια,
μόνο χαλάσματα, γεφύρια.
Πάνω από ποτάμια που στερέψαν ξαφνικά.
Ένα τραγούδι δίχως λόγια,
ένα θηρίο δίχως δόντια,
που σέρνεται και γλύφει
τις πληγές στην παγωνιά.
Μια πολιτεία δίχως σπίτια,
είναι η αγάπη σου τη νύχτα.
Μπορεί και να θελα… προτού να φύγω,
να δω στα μάτια σου για λίγο.
Να δω αν σε πονώ, μα τώρα ξέρω,
δε θα δω τίποτα… και φεύγω.
Ένα χαμένο χελιδόνι,
μες στο χειμώνα, μες στο χιόνι.
Που δύναμη δεν έχει να πετάξει, να σωθεί.
Ένα καράβι δίχως φίλους,
που φεύγει μες στο καλοκαίρι.
Δίχως ένα χέρι να του γνέψει,
να ευχηθεί.
|
Mia politia díchos spítia,
móno chalásmata, gefíria.
Páno apó potámia pu sterépsan ksafniká.
Έna tragudi díchos lógia,
éna thirío díchos dóntia,
pu sérnete ke glífi
tis pligés stin pagoniá.
Mia politia díchos spítia,
ine i agápi su ti níchta.
Bori ke na thela… protu na fígo,
na do sta mátia su gia lígo.
Na do an se ponó, ma tóra kséro,
de tha do típota… ke fevgo.
Έna chaméno chelidóni,
mes sto chimóna, mes sto chióni.
Pu dínami den échi na petáksi, na sothi.
Έna karávi díchos fílus,
pu fevgi mes sto kalokeri.
Díchos éna chéri na tu gnépsi,
na efchithi.
|
