|
Και ξεφυλλίζω της ζωής μου το βιβλίο.
Βλέπω να κλείνει εμπρός μου ο ορίζοντας
μες στην ομίχλη κι έτσι μόνος παραλύω.
Φεύγω στη νύχτα, την καρδιά μου βρίζοντας.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι
από αγάπες χαμένες κι από λάθη δικά μου.
Την καρδιά μου την βρίζω που δεν είσαι κοντά μου.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι.
Ανάμεσά μας το σκοτάδι και οι τύψεις.
Και πώς να πούμε λόγια που δεν τα ‘παμε;
Θα `θελα απόψε στο κορμί σου να με κρύψεις
και να σου λέω “πιο πολύ αγάπα με”.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι
από αγάπες χαμένες κι από λάθη δικά μου.
Την καρδιά μου την βρίζω που δεν είσαι κοντά μου.
Δεν φοβάμαι τους άλλους, μόνο εμένα φοβάμαι.
Με σκοτώνουν τις νύχτες όσα ακόμα θυμάμαι.
|
Ke ksefillízo tis zoís mu to vivlío.
Olépo na klini ebrós mu o orízontas
mes stin omíchli ki étsi mónos paralío.
Fevgo sti níchta, tin kardiá mu vrízontas.
Den fováme tus állus, móno eména fováme.
Me skotónun tis níchtes ósa akóma thimáme
apó agápes chaménes ki apó láthi diká mu.
Tin kardiá mu tin vrízo pu den ise kontá mu.
Den fováme tus állus, móno eména fováme.
Me skotónun tis níchtes ósa akóma thimáme.
Anámesá mas to skotádi ke i típsis.
Ke pós na pume lógia pu den ta ‘pame;
Tha `thela apópse sto kormí su na me krípsis
ke na su léo “pio polí agápa me”.
Den fováme tus állus, móno eména fováme.
Me skotónun tis níchtes ósa akóma thimáme
apó agápes chaménes ki apó láthi diká mu.
Tin kardiá mu tin vrízo pu den ise kontá mu.
Den fováme tus állus, móno eména fováme.
Me skotónun tis níchtes ósa akóma thimáme.
|
