|
Βάρια τα βη, βαριά τα βήματα σε πάνε
κάθε βραδιά, κάθε βραδιά στο καπηλειό
Είχες γυναίκα και ένα γιο
που φύγαν πια και δε γυρνάνε
Δεν έχεις τέλος Μπαρμπαλιά
δε σ’ έχει ο χάρος σημαδέψει
σαν αποκάμει απ’ τη δουλειά
μες στα βαθιά του γηρατειά
Με εσέ λεβέντη Μπαρμπαλιά
θέλει να πιει και να χορέψει
Σειρά σου τω, σειρά σου τώρα Μπαρμπαλιά
αφράτη σε, αφράτη σε προσμένει η γη
μα κάθε που `ρχεται η αυγή
στου καπηλειού σε βρίσκει τη γωνιά
|
Oária ta vi, variá ta vímata se páne
káthe vradiá, káthe vradiá sto kapilió
Iches gineka ke éna gio
pu fígan pia ke de girnáne
Den échis télos Barbaliá
de s’ échi o cháros simadépsi
san apokámi ap’ ti duliá
mes sta vathiá tu giratiá
Me esé levénti Barbaliá
théli na pii ke na chorépsi
Sirá su to, sirá su tóra Barbaliá
afráti se, afráti se prosméni i gi
ma káthe pu `rchete i avgí
stu kapiliu se vríski ti goniá
|
