|
Φόρα τα ρούχα τα παλιά σου,
γίνε ο εαυτός σου μια φορά.
Άναψ’ τα φώτα της καρδιά σου, ναι
πέτα τα μαύρα σου γυαλιά.
Μπορεί κι όλα να φτιάξουνε, μπορεί,
μπορεί να φύγει η νύχτα κι η σιωπή,
μια όμορφη ανατολή να ξαναβγεί.
Κι αν όλα χάσαν τ’ όνομά τους
κι αν όλα αλλάξαν ξαφνικά.
Κοίτα, μη σέρνεις τη ζωή σου, ναι
μην την πετάς πιο χαμηλά.
Μπορεί κι όλα να φτιάξουνε, μπορεί,
μπορεί να φύγει η νύχτα κι η σιωπή,
μια όμορφη ανατολή να ξαναβγεί.
|
Fóra ta rucha ta paliá su,
gine o eaftós su mia forá.
Άnaps’ ta fóta tis kardiá su, ne
péta ta mavra su gialiá.
Bori ki óla na ftiáksune, bori,
bori na fígi i níchta ki i siopí,
mia ómorfi anatolí na ksanavgi.
Ki an óla chásan t’ ónomá tus
ki an óla alláksan ksafniká.
Kita, mi sérnis ti zoí su, ne
min tin petás pio chamilá.
Bori ki óla na ftiáksune, bori,
bori na fígi i níchta ki i siopí,
mia ómorfi anatolí na ksanavgi.
|
