|
Δε θυμάμαι τη μορφή σου
κλείνω τα μάτια μου για να σε δω
κι αντί για σένα βλέπω το κενό
Έτσι λέω “παραιτήσου”
δεν ξαναζούν με μνήμες δυο κορμιά
καθένας μόνος και ζωή καμιά
Τόσα χρόνια τώρα δε μιλήσαμε
τίποτα ποτέ δεν εξηγήσαμε
ο ένας τη ζωή του άλλου κλείσαμε
βάλαμε “νοικιάζεται” και δες μας
τώρα ζουν δυο ξένοι τις ζωές μας
Δε θυμάμαι τη μορφή σου
μα τις παλάμες σου τις απαλές
βουνά κοιλάδες και βαθιές γραμμές
Να τι μένει απ’ το κορμί σου
το χάδι στα μαλλιά μου το ζεστό
γι’ αυτό σε διώχνω και σ’ ευχαριστώ
|
De thimáme ti morfí su
klino ta mátia mu gia na se do
ki antí gia séna vlépo to kenó
Έtsi léo “paretísu”
den ksanazun me mnímes dio kormiá
kathénas mónos ke zoí kamiá
Tósa chrónia tóra de milísame
típota poté den eksigísame
o énas ti zoí tu állu klisame
válame “nikiázete” ke des mas
tóra zun dio kséni tis zoés mas
De thimáme ti morfí su
ma tis palámes su tis apalés
vuná kiládes ke vathiés grammés
Na ti méni ap’ to kormí su
to chádi sta malliá mu to zestó
gi’ aftó se dióchno ke s’ efcharistó
|
