Η νύχτα είναι δρόμος για να περπατάς
Είναι μια πόρτα που ανοίγεις και το σκας
Στο παραμύθι σου με τέτοιο τρόπο ζεις
Δεν θέλεις, όμως δε θα το παραδεχθείς
Η νύχτα είναι κατηφόρα που κυλάς
Με μαύρες πινελιές της όλα τα χαλάς
Κυλάει στο αίμα σου και είναι δυστυχώς
Αυτός ο άλλος, ο κρυφός σου εαυτός
Αυτός ο άλλος, ο κρυφός ο εαυτός σου
την ευτυχία μας δε χώρεσε
Ο ανεξέλεγκτος τρελός εγωισμός σου,
ό,τι δεν μπόρεσα, το μπόρεσε
Μου ‘βαλε Χ και με εξόρισε από τον ουρανό σου
Αυτός ο άλλος, ο κρυφός ο εαυτός σου
Η νύχτα είναι το σεντόνι που κρατάς
Για να μη φαίνονται αυτά που αγαπάς
Μα το πρωί στο πρώτο φως που θα φανεί
Θα δεις πως έχεις το σημάδι μου βαθύ
Η νύχτα είναι ένα έργο μοναξιάς
Που συμμετέχεις για να μη με συναντάς
Και σκηνοθέτης ο αόρατος εχθρός
Αυτός ο άλλος, ο κρυφός σου εαυτός
|
I níchta ine drómos gia na perpatás
Ine mia pórta pu anigis ke to skas
Sto paramíthi su me tétio trópo zis
Den thélis, ómos de tha to paradechthis
I níchta ine katifóra pu kilás
Me mavres pineliés tis óla ta chalás
Kilái sto ema su ke ine distichós
Aftós o állos, o krifós su eaftós
Aftós o állos, o krifós o eaftós su
tin eftichía mas de chórese
O aneksélegktos trelós egismós su,
ó,ti den bóresa, to bórese
Mu ‘vale Ch ke me eksórise apó ton uranó su
Aftós o állos, o krifós o eaftós su
I níchta ine to sentóni pu kratás
Gia na mi fenonte aftá pu agapás
Ma to pri sto próto fos pu tha fani
Tha dis pos échis to simádi mu vathí
I níchta ine éna érgo monaksiás
Pu simmetéchis gia na mi me sinantás
Ke skinothétis o aóratos echthrós
Aftós o állos, o krifós su eaftós
|