|
Λες πως είναι πια αργά και όνειρα κενά
Με επιστρέφουν, τίποτα δε μένει πια
Αγάπη σαν κι αυτή κρυφή διαδρομή
Στον κόσμο της ψευτιάς και της υπερβολής
Μα σ’ όλα η καρδιά ματώνει κι απαντά
Δεν είναι λάθος ν’ αγαπάς αληθινά
Ο άλλος μου εαυτός που το ‘παιζε τρελός
Δεν είναι πια εδώ μα δε δικαιολογώ
Το λάθος μου πληρώνω κι ακόμα σ’ αγαπώ
Κι ακόμα σ’ αγαπώ
Λες πως είμαι παρελθόν και ζεις με το παρόν
Που σου υπαγορεύουν φίλοι και γνωστοί
Και μένεις σιωπηλή, ραγίζεις σαν γυαλί
Στο κέντρο της σκηνής κι αυλαία πέφτει εκεί
Μα σ’ όλα η καρδιά ματώνει κι απαντά
Δεν είναι λάθος ν’ αγαπάς αληθινά…
|
Les pos ine pia argá ke ónira kená
Me epistréfun, típota de méni pia
Agápi san ki aftí krifí diadromí
Ston kósmo tis pseftiás ke tis ipervolís
Ma s’ óla i kardiá matóni ki apantá
Den ine láthos n’ agapás alithiná
O állos mu eaftós pu to ‘peze trelós
Den ine pia edó ma de dikeologó
To láthos mu pliróno ki akóma s’ agapó
Ki akóma s’ agapó
Les pos ime parelthón ke zis me to parón
Pu su ipagorevun fíli ke gnosti
Ke ménis siopilí, ragizis san gialí
Sto kéntro tis skinís ki avlea péfti eki
Ma s’ óla i kardiá matóni ki apantá
Den ine láthos n’ agapás alithiná…
|
