Ο ποιητής | O piitís

Δεν είσαι συ το αίμα της φωτιάς
εσύ π’ ανοίγεις την πληγή με το μαχαίρι την αυγή

Ο ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών
κι έχει τη μνήμη των νεκρών.

Μιλάει τη γλώσσα του Θεού με τη φωνή του κεραυνού.
Μιλάει τη γλώσσα του Θεού κι έχει τα μάτια του παντού.

Δεν είσαι εσύ αυτός που με κρατά με δυο μαχαίρια σταυρωτά
κι έχει στους ώμους του πουλιά

Ο ποιητής φοράει τον ήλιο στα μαλλιά
κι ανήκει χώρια καθενός θάλασσα είναι κι ουρανός.

Den ise si to ema tis fotiás
esí p’ anigis tin pligí me to macheri tin avgí

O piitís ine paráthiro anichtó stin eksusía ton kerón
ki échi ti mními ton nekrón.

Milái ti glóssa tu Theu me ti foní tu keravnu.
Milái ti glóssa tu Theu ki échi ta mátia tu pantu.

Den ise esí aftós pu me kratá me dio macheria stavrotá
ki échi stus ómus tu puliá

O piitís forái ton ílio sta malliá
ki aníki chória kathenós thálassa ine ki uranós.