|
Χαρμάνης κι άφραγκος μεσάνυχτα Αθήνα
κι ούτε ένας φίλος δεν υπάρχει πουθενά
Χριστέ μου βοήθα να περάσει τούτη η νύχτα
κι έχω τον πόνο για μονάχη συντροφιά
Νομίζω άδικα τις ώρες μου πως χάνω
και κάθε μέρα μπαίνω όλο πιο βαθειά
και μια γυναίκα να τα βρούμε πόσο κάνουν
δεν βρίσκω Θεέ μου ή δεν υπάρχει πουθενά
Στο δρόμο οι φάτσες μακρινές είναι και ξένες
και δε γουστάρω να παίρνω μέρος στα κοινά
ίσως να ‘ρθούνε οι καλύτερες ημέρες
πάντως για μένα τούτη η νύχτα είναι κακιά
|
Charmánis ki áfragkos mesánichta Athína
ki ute énas fílos den ipárchi puthená
Christé mu voítha na perási tuti i níchta
ki écho ton póno gia monáchi sintrofiá
Nomízo ádika tis óres mu pos cháno
ke káthe méra beno ólo pio vathiá
ke mia gineka na ta vrume póso kánun
den vrísko Theé mu í den ipárchi puthená
Sto drómo i fátses makrinés ine ke ksénes
ke de gustáro na perno méros sta kiná
ísos na ‘rthune i kalíteres iméres
pántos gia ména tuti i níchta ine kakiá
|
