|
Ο χρόνος μια λούπα
και τοίχοι από χαρτί
ηλεκτρική η σκούπα
κοιμίζει τη σιωπή.
Με το μαλλί φιόγκο
στο πάτωμα χαλιά
ζωή χωρίς όγκο
και νέα όπως παλιά.
Το laptop ανοίγω
σ’ ωραίο κενό
χαμόγελο λίγο
για net ουρανό.
Τι με γυρεύεις;
Δε με θυμάσαι;
Έρχεσαι, φεύγεις
ή με φοβάσαι;
Μάτια ψυγείο
δε μετανιώνω
είμαι στο κρύο
μα σε κβαντώνω.
Με πληροφορίες
και σικ αριθμούς
σου λέω ιστορίες
μα εσύ δε μ’ ακούς.
Θα γίνουμε πάλσαρ
αγάπη μου δες,
στο τίποτα πάσα
του ονείρου σκιές.
Μη λες “δεν πειράζει”
ο χρόνος μετρά
και το `χω μαράζι
που πάμε μετά.
Φιλί περγαμόντο
σε πύργο ψηλό
η αγάπη στον πόντο
κι εγώ στο κενό.
Αλλάζεις το φόντο
μου δίνεις γλυκό
φιλί περγαμόντο,
αφού σ’ αγαπώ.
|
O chrónos mia lupa
ke tichi apó chartí
ilektrikí i skupa
kimízi ti siopí.
Me to mallí fiógko
sto pátoma chaliá
zoí chorís ógko
ke néa ópos paliá.
To laptop anigo
s’ oreo kenó
chamógelo lígo
gia net uranó.
Ti me girevis;
De me thimáse;
Έrchese, fevgis
í me fováse;
Mátia psigio
de metanióno
ime sto krío
ma se kvantóno.
Me pliroforíes
ke sik arithmus
su léo istoríes
ma esí de m’ akus.
Tha ginume pálsar
agápi mu des,
sto típota pása
tu oniru skiés.
Mi les “den pirázi”
o chrónos metrá
ke to `cho marázi
pu páme metá.
Filí pergamónto
se pírgo psiló
i agápi ston pónto
ki egó sto kenó.
Allázis to fónto
mu dínis glikó
filí pergamónto,
afu s’ agapó.
|
