Οι αγάπες μια μέρα περνούν
κι ό,τι ζήσαν μπορεί να ξεχνούν
μα κάποιαν ώρα μετρούν
τον άδειο κόσμο που ζουν.
Κι έρχεται ο πόνος ο παλιός
ένας θλιμμένος ουρανός
κι είναι ο δρόμος σκληρός
άδειος, βαρύς ο καιρός.
Οι πληγές στη ζωή δεν περνούν
είν’ σκιές που για πόνους μιλούν
κι είναι το δάκρυ βαρύ
που `χει στα μάτια γραφτεί.
Σ’ όλους τους δρόμους που περνάς
μάτια πικρά θα συναντάς
χωρίς να βρίσκεις σκαλιά
για ν’ ανεβείς πιο ψηλά.
Οι χαρές στη ζωή μας κρατούν
τα φιλιά που μας φύγαν πονούν
μα κάποιαν ώρα μπορεί
να ξανανθίσει η γη.
Γιατί η ζωή είναι σκληρή
και η καρδιά δεν το μπορεί
να ζήσει δίχως φτερά
σαν ναυαγός στη στεριά.
Οι αγάπες γοργά προσπερνούν
και τα χείλη για πάντα ξεχνούν
μα μια καρδιά μπορεί σαν φωτιά
να πάει μακριά, μακριά, μακριά.
|
I agápes mia méra pernun
ki ó,ti zísan bori na ksechnun
ma kápian óra metrun
ton ádio kósmo pu zun.
Ki érchete o pónos o paliós
énas thlimménos uranós
ki ine o drómos sklirós
ádios, varís o kerós.
I pligés sti zoí den pernun
in’ skiés pu gia pónus milun
ki ine to dákri varí
pu `chi sta mátia grafti.
S’ ólus tus drómus pu pernás
mátia pikrá tha sinantás
chorís na vrískis skaliá
gia n’ anevis pio psilá.
I charés sti zoí mas kratun
ta filiá pu mas fígan ponun
ma kápian óra bori
na ksananthísi i gi.
Giatí i zoí ine sklirí
ke i kardiá den to bori
na zísi díchos fterá
san nafagós sti steriá.
I agápes gorgá prospernun
ke ta chili gia pánta ksechnun
ma mia kardiá bori san fotiá
na pái makriá, makriá, makriá.
|