Με δυο καραφάκια ούζο
και μια ρέγγα καπνιστή
τα ’πιαμε κι οι δυο, στο τέλος
βγήκαμε πολύ γνωστοί.
Μου ’πες για την Ερασμία,
σου ’πα για τη Δεσποινιώ,
μου ’πες για τη Γλυκερία,
σου ’πα για την Κατινιώ.
Τι μικρός που ’ναι ο κόσμος,
θα στον δείξω για να δεις.
Σαν περάσουν λίγα χρόνια
θα ’μαστε όλοι συγγενείς.
Φίλοι γίναμε από τότε,
κι όλες μπήκαν στη γραμμή
οι αγάπες της βδομάδας
που ’χανε μαζί μας βγει
Μια εγώ την Κατινίτσα,
μια εσύ τη Δεσποινιώ·
είν’ ο κόσμος γειτονίτσα
κι ένα γέλιο ειρωνικό.
|
Me dio karafákia uzo
ke mia rénga kapnistí
ta ’piame ki i dio, sto télos
vgíkame polí gnosti.
Mu ’pes gia tin Erasmía,
su ’pa gia ti Despinió,
mu ’pes gia ti Glikería,
su ’pa gia tin Katinió.
Ti mikrós pu ’ne o kósmos,
tha ston dikso gia na dis.
San perásun líga chrónia
tha ’maste óli singenis.
Fíli giname apó tóte,
ki óles bíkan sti grammí
i agápes tis vdomádas
pu ’chane mazí mas vgi
Mia egó tin Katinítsa,
mia esí ti Despinió·
in’ o kósmos gitonítsa
ki éna gélio ironikó.
|